HISTORIA PARAFII I BUDOWY ŚWIĄTYNI

Warto zaznaczyć, że zarówno w Polsce jak i na świecie jest wiele Sanktuariów i parafii Miłosierdzia Bożego ale to białostockie jest jednak wyjątkowe, jedyne i niepowtarzalne. Jego oryginalność i specyficzność tkwi w tym, że jest owocem i materialnym dowodem urzeczywistnienia marzeń i wieloletnich dążeń Ks. Michała Sopoćki, gorliwego kapłana i apostoła Bożego Miłosierdzia – do wybudowania świątyni jako votum wdzięczności i miejsca kultu Jezusa Miłosiernego i Jego niezgłębionej miłości wobec człowieka. Co więcej, świątynię tę wybudował słuchacz Księdza profesora Michała, wykładowcy Seminarium Duchownego w Wilnie i w Białymstoku – ks. Zbigniew Stanisław Krupski (1936 – 2001) – pierwszy proboszcz parafii pod wezwaniem Miłosierdzia Bożego. Jego dzieło kontynuuje były wikariusz ks. Zbigniewa, ksiądz kanonik Andrzej Kozakiewicz, obecny proboszcz parafii.

Z ideą Miłosierdzia Bożego realizowaną przez Ks. Sopoćkę łączyła się sprawa budowy nowego Kościoła pod tym tytułem w Wilnie w dzielnicy Śnipiszki. Były to peryferie Wilna, na których poza rzemieślniczą ludnością zamieszkiwały rodziny wojskowych. Znajdowały się też duże koszary wojskowe. Do najbliższego Kościoła Św. Rafała było około cztery i pół kilometra. Ksiądz Sopoćko w trosce o dobro duchowe żołnierzy i mieszkańców Śnipiszek, wystąpił z propozycją zbudowania tam kościoła. Myśl ta zrodziła się w nim niedługo po zakończeniu odbudowy kościoła Św. Ignacego, jak też w związku z odzyskaniem własnego wkładu pieniężnego, który chciał ponownie przeznaczyć na dobry cel. Konkretne działania rozpoczęły się jednak dopiero w 1938 r. Wówczas został powołany Komitet Budowy Kościoła Miłosierdzia Bożego, zatwierdzony wkrótce przez Urząd Wojewódzki i abpa R. Jałbrzykowskiego. W następnym roku wykonano projekt kościoła, uzyskano plac pod budowę i niemalże w przededniu okupacji sowieckiej, we wrześniu 1939 roku zakupiono znaczną część cegły na budowę. Nowa sytuacja polityczna przerwała rozpoczęte działania i ostatecznie je zniweczyła. Wojska sowieckie rozgrabiły cegłę na budowę umocnień obronnych, a złożone w bankach oszczędności przepadły. 

Podobnie jak w Wilnie, także w Białymstoku Ks. Michał Sopoćko był spowiednikiem sióstr zakonnych. Spowiadał między innymi siostry ze Zgromadzenia Misjonarek Świętej Rodziny, mające swój dom przy Poleskiej 42. Z jego posługi duchowej w maleńkiej kaplicy domowej sióstr korzystali również okoliczni mieszkańcy. W jesień 1955 r. zaproponował siostrom rozbudowę kaplicy, na co one wyraziły zgodę pod warunkiem, że inicjatywę przejmie ktoś spoza zgromadzenia. Ksiądz Sopoćko podjął się kierownictwa rozbudowy. Mimo wprawdzie niewielkich zmian sytuacja poprawiła się. Dopiero w październiku 1956 r. dzięki protekcji u jednego z urzędników udało się ks. Sopoćce uzyskać zgodę na dobudowanie werandy przy kaplicy. W dniu 27 listopada 1957 roku odbyło się jej poświęcenie. Mieszkańcy okolic nowo wybudowanej kaplicy, zachęceni pomyślnym przeprowadzeniem dzieła rozbudowy, złożyli jeszcze w 1957 r. do Miejskiej Rady Narodowej i do Kurii Arcybiskupiej prośbę o zezwolenie na budowę kościoła w ich dzielnicy. Komunistyczne władze odmówiły, tłumacząc się brakiem materiałów budowlanych i innych środków do budowy. 

Pod koniec lat pięćdziesiątych Ks. Sopoćko podjął jeszcze dwie podobne inicjatywy związane z budową obiektów sakralnych oraz organizowaniem placówki duszpasterskiej. Początkiem jednej z nich była propozycja M. i J. Cembrzyńskich przekazania dla sióstr ze Zgromadzenia Miłosiernego Odkupiciela w Myśliborzu posesji przy ul. Celowniczej. Oficjalne przejęcie darowizny przez zgromadzenie, a tym samym bardziej wybudowanie domu zakonnego było wówczas niemożliwe. Ks. Sopoćko postanowił wybudować na własny koszt budynek gospodarczy, który w przyszłości stałby się obiektem sakralnym. Po zezwoleniu władz, wzniesiono budynek, który nie został zatwierdzony przez komisję budowlaną. Z powodu drobnych nieścisłości w realizacji planu. W maju 1959 roku przyszedł nakaz rozbiórki. Nie pomogły żadne petycje u władz miejskich i wojewódzkich, które domyślały się budowy kaplicy. Po powtórnym rygorystycznym nakazie budynek rozebrano i zaniechano całego dzieła. 

Kolejną akcją, w którą włączył się Ks. Sopoćko, była sprawa budowy kościoła przy ul. Wiejskiej, w dzielnicy Nowe Miasto w Białymstoku. Po otrzymaniu przez mieszkańców tego osiedla odmownej odpowiedzi z Wojewódzkiej Rady Narodowej na prośbę o pozwolenie budowy kościoła, Ksiądz Sopoćko zainteresował się tą sprawą. Przyczynił się w Kurii Arcybiskupiej do wyznaczenia Komisji w celu znalezienia miejsca na budowę i wykupienia placu. Sam też uzyskał w Kurii uprawnienia, aby działając z jej ramienia, nabyć plac i przeprowadzić wszelki z tym związane formalności administracyjno – prawne. 

W 1959 roku doprowadził do kupna placu wraz z domem przy ul. Wiejskiej 41, którego koszty prawie w połowie pokrył z własnych oszczędności. Po transakcji kupna Kuria wyznaczyła do administrowania nabytym domem i placem proboszcza parafii farnej, na której terenie ów plac się znajdował. Ten z kolei nie podjął działań planowanych przez Ks. Sopoćkę (Ksiądz Sopoćko zamierzał urządzić kaplicę i mieszkanie). Proboszcz zakwestionował przydatność placu pod budowę kościoła z powodu niewystarczającej szerokości działki. W odpowiedzi Ks. Sopoćko zamówił następny projekt kościoła i plebanii, z którego wynikało, że istniejące warunki terenowe nie mogą być przeszkodą do budowy. Z projektowanym kościołem Ks. Sopoćko łączył powzięte jeszcze w Wilnie plany zbudowania sanktuarium Miłosierdzia Bożego. Kolejny raz musiał pogodzić się z niemożliwością realizacji zamierzeń. 

19 września 1980 roku Zgromadzenie Sióstr Misjonarek Św. Rodziny przekazało parafii Wniebowzięcia N.M.P. w Białymstoku kaplicę, położoną przy ul. Poleskiej 42 z pełnym wyposażeniem, z domem mieszkalnym, budynkiem gospodarczym i placem. Ze strony parafii Wniebowzięcia N.M.P. w Białymstoku byli obecni: ks. Zbigniew Krupski, ks. Antoni Lićwinko – proboszcz parafii i ks. Jan Pankiewicz, ówczesny duszpasterz kaplicy.

W marcu 1982 r. powstała parafia Św. Rodziny. Całą nieruchomość, łącznie z kaplicą Zgromadzenie przekazało w formie darowizny dla parafii rzymskokatolickiej w Białymstoku dnia 10 lutego 1983 r. Aktu notarialnego dokonano w Państwowym Biurze Notarialnym pod asesorem notarialnym, pełniącym obowiązki notariusz, mgr Elżbietę Lussa. 

Zgromadzenie reprezentowała wówczas s. Ludmiła Anna Bielicka, ekonomka generalna Zgromadzenia, w imieniu zaś parafii Św. Rodziny przy ul. Poleskiej w Białymstoku wystąpił ks. Zbigniew Krupski, mianowany przez bpa Edwarda Kisiela Duszpasterzem Samodzielnej Placówki Duszpasterskiej Kościoła Św. Rodziny. Ksiądz Zbigniew Krupski był też pierwszym proboszczem tej parafii. 

15 marca 1990 roku biskup Edward Kisiel, Administrator Apostolski Archidiecezji w Białymstoku wydał dekret podziału parafii Św. Rodziny na dwie parafie. Dokonano go biorąc pod uwagę naturalny podział terenu na dwie odrębne części przez linię kolejową Białystok – Zubki. Na mocy tego Dekretu zostały erygowane parafie: Parafia Świętej Rodziny przy kaplicy publicznej pod tym wezwaniem i Parafia Miłosierdzia Bożego przy budującym się pod tym wezwaniem kościele. Obie nowo powstałe parafie zostały włączone do dekanatu Białystok Południe. Do parafii Miłosierdzia Bożego zostały przydzielone ulice: 1000 – lecia P.P., I Armii Wojska Polskiego, Białostoczek, Bielska, Brzeska, Buska, Giżycka, Gołdapska, Grodzieńska, Hajnowska, Kombatantów, Kowieńska, Kozłowa, Lidzka, Łańcucka, Olecka, Olsztyńska, Płocka, Przytorowa, Racławicka, Radzymińska, Siemiatycka, Sitarska, Skidelska, Sokólska, Suwalska, Szosa Północno – Obwodowa, Świsłocka, Wileńska, Wołkowyska i Zagumienna. 

25 czerwca 1990 r. biskup Edward Kisiel mianował ks. Zbigniewa Krupskiego Proboszczem Parafii Miłosierdzia Bożego. 

Ze względu na niezwykle uciążliwe warunki posługi duszpasterskiej przy ul. Poleskiej 42 i na stan techniczny kaplicy ks. proboszcz Zbigniew Krupski zaczął czynić starania o uzyskanie zezwolenia na budowę nowego kościoła przy ul. Poleskiej tuż za kaplicą, lecz go nie otrzymał. Wybudowano tam Szkołę Podstawową Nr 11. Wobec tego ksiądz Zbigniew Krupski zaczął zabiegać o teren leżący po prawej stronie rzeki Białej przy ulicy Radzymińskiej. Plac ten stanowił własność parafii Św. Rodziny i po części gminy Białystok.

W sierpniu 1982 roku Rzymskokatolicka Parafia Św. Rodziny w Białymstoku wystąpiła do Urzędu Miejskiego Wydziału Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska o zezwolenie na budowę kościoła na Białostoczku. W październiku tegoż roku Urząd Wiejski wydał decyzję dotyczącą budowy kościoła rzymskokatolickiego w rejonie ulicy Radzymińskiej w Białymstoku. W piśmie zastrzeżono, że muszą być spełnione niektóre wymogi, dotyczące szczegółów planu urbanistycznego i prawa własnościowego. Dopiero 29 grudnia parafia otrzymała pisemne pozwolenie na lokalizację kościoła i budynków towarzyszących w miejscu proponowanym przez władze kościelne.

22 lutego 1983 roku podano do publicznej wiadomości wiernych, że parafia otrzymała pozwolenie na postawienie baraków i składanie materiałów budowlanych na terenie wskazanym pod budowę kościoła. 16 kwietnia tegoż roku została zwołana Komisja Konkursowa, która miała rozpatrzyć i ocenić projekty budowy kościoła. Stronę kościelną, a zarazem inwestora reprezentowali księża: ks. Jan Nieciecki, ks. Jerzy Miklaszewski, ks. Tadeusz Krawczenko, ks. Zbigniew Krupski, ks. Stefan Girstun, ks. Kazimierz Wilczewski i mgr inż. Stanisław Fijałkowski. W skład komisji weszło też siedmioosobowe grono rzeczoznawców. Znaleźli się w nim inżynierowie architekci: Leon Januszewicz, Michał Bałasz, Józef Matwiejuk, Mieczysław Krzywiec, Henryk Toczydłowski, Jan Citko i Andrzej Koć. Spotkaniu przewodniczył mgr inż. Stanisław Fijałkowski i ksiądz Wojciech Pełkowski jako protokolant. W ramach konkursu wyłoniony został projekt mgr. inż. arch. Janusza Andrzeja Nowakowskiego z Białegostoku i mgr. inż. arch. Janusza Pawłowskiego z Olecka. Projekt ten zawierał szczegółowy plan realizacyjny zagospodarowania terenu i obiektów sakralnych.

Wyłoniony w ramach konkursu projekt został przyjęty, a następnie przedstawiony do akceptacji Urzędowi Miejskiemu. Urząd Miejski Wydział Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska w Białymstoku projekt przyjął i wydał postanowienie w sprawie zatwierdzenia planu realizacyjnego oraz pozwolenia na budowę kościoła i budynku towarzyszącego przy ul. Radzymińskiej w Białymstoku. Zaznaczył, że inwestorem budowy jest Parafia Rzymskokatolicka Św. Rodziny w Białymstoku przy ul. Poleskiej 42.

W skład zespołu sakralnego miała wejść świątynia i budynki towarzyszące pod warunkiem, że obiekty będą tworzyły jedną całość pod względem kompozycji przestrzennej. Oprócz zespołu sakralnego zaprojektowany został plac przed kościołem w kierunku rzeki Białej. Przyszły kościół miał być zlokalizowany na terenie położonym po południowej stronie Białki, graniczącym z zabudową szeregową, od zachodu zaś z terenem zabudowy blokowej oraz terenami prywatnymi zabudowanymi budynkami jednorodzinnymi. Północną granicę miała stanowić ulica Radzymińska. W projekcie przewidziano budowę ścian nośnych w kościele z cegły licówki, stropów z żelbetu typu kasetonowego.

14 października 1983 roku siostra zakonna Władysława Rudzka, przebywająca na stałe w Jerozolimie, nadesłała dla parafii skałę z Nazaretu, jako relikwię pod nowy kościół. W połowie grudnia parafia przystąpiła do załatwiania spraw związanych z uzyskaniem prawa własności placu pod budowę kościoła na Białostoczku. Proboszcz parafii ks. Zbigniew Krupski poinformował, że musi być wykupiony teren od Skarbu Państwa i prywatnych właścicieli. 7 lutego 1984 roku Urząd Miejski w Białymstoku zatwierdził plan realizacyjny budowy kościoła i budynku towarzyszącego, przeznaczonego na sale katechetyczne. Tydzień później, 16 lutego otrzymano decyzję Zarządu Gospodarki Terenami przy Urzędzie Miejskim w Białymstoku o przekazanie w wieczyste użytkowanie terenu o powierzchni 1,30 ha położonego przy ul. Radzymińskiej, z przeznaczeniem pod budowę kościoła i budynku towarzyszącego.

9 marca 1984 roku ks. Proboszcz Zbigniew Krupski podpisał w imieniu parafii w Państwowym Biurze Notarialnym akt oddania terenu pod budowę kościoła przez Urząd Miejski na wieczyste użytkowanie, o czym poinformował wiernych podczas Mszy Świętej. Wiosną 27 kwietnia tegoż roku Biskup Ordynariusz Edward Kisiel poświęcił teren pod budowę kościoła i odprawił Mszę Św. 17 maja 1984 r. parafia otrzymała pozwolenie na budowę kościoła i budynku katechetycznego. Rozpoczęto zakładanie fundamentów pod kościół. Kierownikiem budowy był Ludwik Litwińczuk, inżynier budownictwa lądowego, a od 2 maja 1987 roku funkcję tę pełnił mgr inż. Czesław Kowalczuk. Pierwszym majstrem budowy był Stanisław Boratyński, a od 24 kwietnia 1986 r. majstrem budowy był Stefan Winiarski. Głównym wykonawcą robót budowlanych była firma „Filar” z Białegostoku.

4 listopada 1984 roku ks. proboszcz podał do wiadomości wiernych, że wykonano fundamenty pod kościół. Był to niewątpliwie sukces, gdyż wykopy robione ręcznie wymagały wiele wysiłku i czasu, a fundamenty pochłonęły ogromną ilość cementu i innych materiałów. Tym większa była satysfakcja z ukończenia tego odcinka robót. Kiedy trwały prace fizyczne przy budowie kościoła, parafianie, uczestniczący w pielgrzymkach do Niepokalanowa i na Jasną Górę, zamawiali intencje Mszy Św. o błogosławieństwo w budowie kościoła Miłosierdzia Bożego. Ze względu na ogromną inwestycję przy wznoszeniu murów obiektu sakralnego, oprócz fachowców budowlanych pracowali parafianie zgodnie z harmonogramem podawanym co tydzień w ogłoszeniach parafialnych.

W październiku 1985 roku w dolnym kościele budowanej świątyni, na surowych murach został umieszczony obraz Matki Bożej Królowej Pokoju. Oryginał tego obrazu znajduje się w Stoczku Warmińskim, gdzie więziony był ks. Prymas Kardynał Stefan Wyszyński. Ksiądz proboszcz Zbigniew Krupski, pragnął mieć w swoim kościele kopię obrazu, przed którym modlił się Sługa Boży Prymas Tysiąclecia, zawierzając Matce Bożej Ojczyznę i Kościół w Polsce. W dniu 22 grudnia tegoż roku ks. bp Edward Kisiel poświęcił kamień węgielny w pierwocinach nowo budującego się kościoła przy ul. Radzymińskiej. Dzięki staraniom czcicieli Miłosierdzia Bożego, pamiętających doskonale działalność ks. prof. Michała Sopoćki i na ich prośbę ks. bp Edward Kisiel oficjalnie zatwierdził nazwę kościoła pod wezwaniem Miłosierdzia Bożego.

W okresie jesienno – zimowym szopę drewnianą przeznaczoną do składania materiałów budowlanych wykorzystywano jako tymczasową kaplicę. W każdą niedzielę i święta z ulicy Poleskiej przychodzili kapłani, by odprawić Mszę Św. Ponieważ był to bardzo długi budynek, z powodzeniem zmieściły się cenniejsze i bardziej wrażliwe na działania atmosferyczne materiały przeznaczone do budowy świątyni. Wzdłuż całego baraku pozostawiono z prawej strony korytarz służący do celów kultu. Na frontowej ścianie zawieszono obraz Jezusa Miłosiernego, bliżej środka umieszczono prowizoryczny ołtarz, na którym sprawowana była Eucharystia. Znalazło się również miejsce na konfesjonały, szafy liturgiczne i naczynia służące do odprawiania nabożeństw. Msze Święte niedzielne odprawiane były prawie do końca 1986 r. Trwały też nieustannie dyżury parafian, mające na celu ochronę zgromadzonych materiałów przed kradzieżą i ewentualnym zniszczeniem, bądź podpaleniem.

We wrześniu 1986 r. został oddany do użytku budynek katechetyczny, a 22 grudnia 1986 r. bp Edward Kisiel poświęcił dolny kościół pod wezwaniem Miłosierdzia Bożego przy ul. Radzymińskiej 1. Od tego czasu w tej części kościoła odprawiane były regularnie codziennie wszystkie Msze Św. i nabożeństwa, w których licznie i chętnie uczestniczyli parafianie. Ze względu na to, że młoda parafia nie dysponowała mieszkaniami dla księży, mieszkali oni w wynajętych stancjach.

21 czerwca 1988 r. rozpoczęto budowę plebanii. Mieści się w niej: na parterze – kancelaria parafialna, kuchnia i refektarz, w dolnej części – ogromna sala konferencyjna im. Ks. Michała Sopoćki i niewielkie pomieszczenie z kuchnią gazową; w górnej części są mieszkania kapłanów. Tam też od września 2000 r. funkcjonuje Kaplica p.w. Św. Faustyny.

24 czerwca 1990 r. Parafia p.w. Św. Rodziny została podzielona i powstała nowa Parafia p.w. Miłosierdzia Bożego obejmująca teren osiedla Białostoczek. Zbiegło się to z przywróceniem nauczania religii w szkołach, w związku z czym dotychczasowy budynek katechetyczny spełniał funkcję domu parafialnego, w którym przygotowano mieszkania dla księży, kancelarię, kuchnię i refektarz. Pozostałe pomieszczenia służyły jako sale spotkań dla grup parafialnych. W późniejszym czasie wygospodarowano niewielkie pomieszczenie obok kancelarii na siedzibę biura „Caritas” Archidiecezji Białostockiej, której dyrektorem był ks. Andrzej Kozakiewicz. Obecnie w budynku tym ma swoją siedzibę świetlica socjoterapeutyczna działająca pod auspicjami Stowarzyszenia Czcicieli Miłosierdzia Bożego, Dom Rekolekcyjny dla grup oazowych oraz Kaplica pod wezwaniem Trójcy Świętej, którą 24 stycznia 2001 r. erygował i poświęcił ówczesny Arcybiskup Wojciech Ziemba. Mieszka też w nim 2 kapłanów. Od grudnia 2000 r. w jedną z sal zajmuje parafialna „Caritas”, gdyż biuro archidiecezjalne zostało przeniesione. Od 2004 w sali na parterze urzęduje Stowarzyszenia Czcicieli Miłosierdzia Bożego.

30 listopada 1988 r. dokonano ekshumacji i translacji zwłok Sługi Bożego ks. Michała Sopoćki z cmentarza farnego do krypty znajdującej się w kaplicy dolnego Kościoła pod wezwaniem Miłosierdzia Bożego.Od tej pory wierni wraz z kapłanami i biskupami uczestniczą w specjalnych nabożeństwach (z racji imienin i rocznicy śmierci Ks. Sopoćki) w intencji o rychłą kanonizację.

W roku 1992 górny kościół został przykryty dachem z blachy, a w 1993 roku ukończono budowę wieży i rozpoczęto prace wykończeniowe. Ze względu na wielkość obiektu i coraz mniejsze zasoby finansowe parafian prace te przebiegały w bardzo powolnym tempie. Przez 3 lata swoje praktyki zawodowe odbywali tu uczniowie Zespołu Szkół Budowlanych w Białymstoku pod opieką nauczycieli zawodu. Dzięki temu wybiałkowano prezbiterium i główną nawę świątyni.

21 listopada 1993 r. J.E. Ks. Arcybiskup Stanisław Szymecki - Metropolita Białostocki, poświęcił obraz i umieścił relikwie Świętej Siostry Faustyny w dolnym kościele - obecnie są one umieszczone w przenośnym relikwiarzu.

Doniosłym wydarzeniem w życiu parafii, była rekonstrukcja Ołtarza Papieskiego, przy którym Ojciec Święty sprawował Eucharystię podczas wizyty w Białymstoku w roku 1991 i usytuowanie go przy kościele. Główne uroczystości z udziałem władz miejskich, duchowieństwa i licznie zebranych wiernych odbyły się 5 czerwca 1996 r. w 5 rocznicę przyjazdu Jana Pawła II do Białegostoku. Od tego dnia codziennie przy Ołtarzu o godz. 21:00 odbywa się Apel Jasnogórski.

W 1997 r. w terminie przewidzianym na czterdziestogodzinne Nabożeństwo, odbyły się misje parafialne jako etap przygotowania duchowego wspólnoty parafialnej na obchody Wielkiego Jubileuszu Roku 2000 od Narodzenia Jezusa Chrystusa. Na zakończenie świętych misji rozpoczęła się peregrynacja obrazu Jezusa Miłosiernego jako kolejny etap przygotowania rodzin naszej parafii na przeżywanie Wielkiego Jubileuszu objawienia się światu naszego Zbawiciela. 15 lutego każdego roku w kolejne rocznice śmierci Bł. Ks. Michała Sopoćki jest odprawiana uroczysta Eucharystia o Jego rychłą kanonizację.

Wobec sprzyjających warunków atmosferycznych i dość wysokiej temperatury powietrza ksiądz proboszcz Zbigniew Krupski zadecydował o przeniesieniu nabożeństw związanych z Triduum Paschalnym w 2000 roku do górnego kościoła. Zwrócił się z prośbą do parafian, by robiąc generalne porządki w domu nie wyrzucali używanych dywanów, a przynieśli je do kościoła. Skutek był wręcz nieoczekiwany, gdyż w efekcie niemal cała cementowa posadzka została zasłana dywanami. Fabryka Dywanów „Agnella” ufundowała wspaniały 14 – metrowy dywan do prezbiterium. Od tej pory większość nabożeństw i Mszy Św. odprawianych jest w górnym kościele.

Po tygodniowych misjach świętych, 30 września 2007 roku, w czasie uroczystej Eucharystii o godz. 15:00, ks. Abp Metropolita Białostocki Edward Ozorowski konsekrował naszą świątynię.

28 września 2008 roku abp Angelo Amato, Prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych odczytał w czasie Mszy Św. sprawowanej w naszej parafii list Ojca Św. Benedykta XVI ogłaszający Ks. Michała błogosławionym, którego święto jest obchodzone 15 lutego.

INFORMATOR O SANKTUARIUM MIŁOSIERDZIA BOŻEGO W BIAŁYMSTOKU

1. Świątynia Miłosierdzia Bożego

Klasycystyczna architektura świątyni, zaprojektowanej przez architektów: Andrzeja Nowakowskiego i Janusza Pawłowskiego, posiada bardzo głęboką symbolikę, związana z kultem Miłosierdzia Bożego. Układ linearny jego bryły ukazują promienie w kształcie wachlarza, wychodzące z serca świątyni, którym jest tabernakulum, obraz Jezusa Miłosiernego i ołtarz. Promienie ogarniają środek, nawy boczne i kaplice. Podkreślają to linie na posadzce, podświetlenia sufitu i witraże. W środku absydy, na tle kryształowej rozety widnieje obraz Jezusa Miłosiernego namalowany przez Panią Krystynę Zawadzką. Po lewej stronie ołtarza ofiarnego wykonanego z marmuru usytuowany jest stół Słowa Bożego (ambona), po prawej zaś, na tle szklanej zabudowy mieści się chrzcielnica wykonana z kamienia i szkła.

Świątynia ma też swoje znaczenie symboliczne, gdyż z jest ona w pewnym sensie spełnieniem zamiaru, jaki nosił ksiądz Michał Sopoćko, zarówno w Wilnie jak i Białymstoku. Otóż pragnął on wybudować na cześć Najmiłosierniejszego Zbawiciela kościół. Jednak wybuch wojny uniemożliwił realizację tego zamierzenia w Wilnie, natomiast w Białymstoku nie pozwoliły na to komunistyczne władze. Urzeczywistnieniem tego zamiaru, a jednocześnie wypełnieniem duchowego testamentu księdza Sopoćki stał się kościół pod wezwaniem Miłosierdzia Bożego wzniesiony na osiedlu Białostoczek. Budowę świątyni powierzył ówczesny Administrator Apostolski Archidiecezji Białostockiej Biskup Edward Kisiel księdzu Zbigniewowi Krupskiemu, byłemu alumnowi i uczniowi ks. prof. Michała Sopoćki.

Staraniem Księdza Zbigniewa, pierwszego proboszcza nowo utworzonej parafii, dnia 30 listopada 1988 roku, zostały umieszczone w Świątyni doczesne szczątki Sługi Bożego Ks. Michała Sopocki. Fakt obecności doczesnych szczątków Sługi Bożego sprawił, że świątynia stała się centrum modlitwy całej Archidiecezji, a zwłaszcza czcicieli Miłosierdzia Bożego, o beatyfikację tego niestrudzonego Apostoła Miłosierdzia Bożego. 30 września 2007 roku została uroczyście poświęcona i oddana na wyłączną własność Panu Bogu. 11 września 2008 roku, w obecności komisji powołanej przez księdza Arcybiskupa Metropolitę Edwarda Ozorowskiego, została otwarta krypta z doczesnymi szczątkami Sługi Bożego, które po przygotowaniu przeniesiono do kaplicy w górnej świątyni, a w dniu beatyfikacji, 28 września 2008 roku, stały się one RELIKWIAMI BŁOGOSŁAWIONEGO. Odtąd Archidiecezjalne Sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Białymstoku wpisało się na listę ważnych sanktuariów na polskiej i światowej „mapie”.

2.Kaplica MATKI BOŻEJ MIŁOSIERDZIA

Kult Matki Bożej Miłosierdzia (Ostrobramskiej) w naszej świątyni i parafii rozpoczął się tuż po wybudowaniu dolnego kościoła. W przygotowywanej w 1987 roku dekoracji Grobu Pańskiego, umieszczono obraz ostrobramski, wykonany z kłosów i ziaren zbóż przez Panią Bernadetę Jakończuk. Obraz został zawieszony w specjalnej nastawie w kształcie łuku, stylizowanej na Ostrą Bramę. Wierni modlili się przed Chrystusem Eucharystycznym w Grobie Pańskim. Kiedy po Niedzieli Przewodniej rozebrano dekorację Grobu, nastawa z wizerunkiem Matki Bożej pozostała. Obecnie obraz ten, ujęty w specjalną ramę, znajduje się w dolnym kościele przed prezbiterium , odbierając należną mu cześć. Natomiast w głównej świątyni jest kaplica Matki Bożej Miłosierdzia z obrazem namalowanym przez pana Mirosława Kotowicza, naszego parafianina, a wzorowanym na ostrobramskim wizerunku. Obraz jest stale czczony z wielkim pietyzmen przez wiernych parafian i pątników, a szczególnie podczas Nowenny Opieki przed Uroczystością NMP Ostrobramskiej Matki Miłosierdzia. W każdą środę po Mszy Św. o godzinie 18.00, przed wizerunkiem Matki Bożej Miłosierdzia odczytywane są prośby i podziękowania zapisane na kartkach.

3.KAPLICA BŁ. KS. MICHAŁA SOPOĆKI

Błogosławiony ks. Michał Sopoćko ma w tej świątyni swoje miejsce. Jego kaplica, zaprojektowana przez plastyka Pana Mirosława Kotowicza, znajduje się po prawej stronie, oddzielona od bocznej nawy kompozycją z kamieni, pośrodku której stoi zabytkowy krzyż. Na frontowej ścianie umieszczony jest obraz namalowany przez Panią Krystynę Zawadzką z Białegostoku, ukazujący błogosławionego w postawie stojącej, pełnego powagi i majestatu, ubranego w komżę i stułę (wzorowane na autentycznych). Ma to szczególną wymowę w kaplicy, gdzie znajduje się konfesjonał, w którym ks. Michał spowiadał oraz wykonany przez niego klęcznik. Twarz uwznioślona i otoczona aureolą. Ks. Michał zwrócony w stronę tabernakulum, odmawia na różańcu Koronkę, trzymając w lewej ręce Dzienniczek. Na jego postać padają promienie, tryskające z wizerunku Jezusa Miłosiernego umieszczonego w centralnym miejscu prezbiterium. Nad obrazem błogosławionego widnieją słowa z Dzienniczka, wypowiedziane przez Chrystusa do Siostry Faustyny: „Jest to kapłan według serca Mojego”. Siostra Faustyna zapisała w Dzienniczku słowa oddające treść obrazu: „W pewnym momencie widziałam Ks. Sopoćkę modlącego się, który rozważał sprawy te, ujrzałam, jak nagle zarysował się krąg światła nad jego głową” (Dz. 762).

RELIKWIARZ z motywem krzyża o przedłużonych ramionach, umieszczony jest u stóp obrazu. Nad nim mniejszy relikwiarz wykorzystywany do noszenia w czasie procesji.Tysiące pielgrzymów, przybywających z archidiecezji, z różnych regionów Polski, a także z zagranicy, są świadectwem ufności w Boże Miłosierdzie, spływające na nich za wstawiennictwem Bł. Ks. Michała w białostockim Sanktuarium. Wierni modlący się w bliskości Relikwii, dotykając ich proszą Jezusa Miłosiernego o łaski,a bł. Ks. Michała o wstawiennictwo w różnych sprawach i problemach życiowych.

4.Krzyż

Osiedle Białostoczek to ziemia naznaczona wieloma krzyżami. Są one świadectwem wiary tego ludu, który najpierw stawiał krzyże, by prosić Boga o potrzebne łaski lub dziękować Mu za otrzymane dobro, potem zaś bronił tych znaków przed usiłowaniami peerelowskich budowniczych bloków, dla których one przeszkadzały. Ludzie opowiadają jak przez całe noce trzymano warty, aby nikt nie targnął się na krzyże. Dzięki tej niezłomnej postawie mieszkańców osiedla wszystkie krzyże pozostały. Jednym z nich jest ”Stary Krzyż”, który znajdował się przy skrzyżowaniu ulic Tysiąclecia i Sokólskiej.Ponieważ przez lata doświadczał działań atmosferycznych, zmurszał i uległ poważnym uszkodzeniom. Na zakończenie misji parafialnych w 1997 roku został poświęcony i uroczyście przeniesiony na to miejsce nowy krzyż. „Stary Krzyż”, będący swego rodzaju relikwią, poddano renowacji i przeniesiono do świątyni, aby ten symbol wiary tutaj odbierał należną jemu cześć. Umieszczony między kolumnami kaplicy z obrazem i relikwiami Błogosławionego Apostoła Miłosierdzia jest też szczególnym znakiem miłosierdzia Bożego.

5.Droga Krzyżowa.

18 lutego 2002 roku Ks. Abp Wojciech Ziemba Metropolita Białostocki uroczyście poświęcił obrazy Męki Pańskiej pędzla białostockiego malarza Stefana Rybiego, które są stacjami Drogi Krzyżowej.

6.Obraz Św. Jana Pawła II

Kult Św. Jana Pawła II ma swój związek z usytuowanym przed świątynią Ołtarzem – Pomnikiem wizyty Ojca Świętego w Białymstoku 5 czerwca 1991 roku. Na okoliczność wyniesienia do chwały ołtarzy Papieża Jana Pawła II, w październiku 2011 roku p. Krystyna Zawadzka namalowała obraz Św.. Jana Pawła II. Jest on zawieszony wraz z obrazem Matki Bożej Jasnogórskiej w specjalnie przeznaczonym miejscu, zaprojektowanym przez Pana Mirosława Kotowicza. Pod nim znajdują się relikwie krwi  Św. Jana Pawła II, przekazane 11 czerwca 2011 roku przez Kard. Stanisława Dziwisza. 22 października, w dniu liturgicznego wspomnienia Bł. Jana Pawła II, Ks. Infułat Stanisław Strzelecki uroczyście poświęcił ten obraz. Od tej pory miejsce to, dzięki obecności obrazów: Matki Bożej Częstochowskiej – daru Ojców Paulinów dla Sanktuarium na 50 – lecie Apelu Jasnogórskiego – i Św.. Jana Pawła II, Jej wiernego syna i czciciela, jest przystanią ufnej modlitwy wiernych parafian i przybywających pielgrzymów, którzy wypraszają potrzebne łaski za ich pośrednictwem.

7.ORGANY.

Od 2001 roku parafia szczyci się posiadaniem 50 głosowych, pneumoelektrycznych organów piszczałkowych, przeniesionych z Sali koncertowej Filharmonii Podlaskiej w czasie jej kapitalnego remontu. Dzięki przychylności Dyrektora Zespołu Szkół Muzycznych im. Ignacego Paderewskiego w Białymstoku – właściciela instrumentu oraz Zarządu Województwa Podlaskiego, a także inicjatywie ks. Proboszcza Zbigniewa Krupskiego podjęto decyzję o umieszczeniu organów w świątyni i użyczeniu na 10 lat dla Parafii pw. Miłosierdzia Bożego w Białymstoku. Po przygotowaniu miejsca na chórze, zaprojektowaniu prospektu oraz renowacji instrumentu uroczyście poświecono w czerwcu 2002 roku. Oprócz funkcji muzycznej w liturgii organy służą uczniom Szkoły Muzycznej i studentom Katedry Międzywydziałowej Uniwersytetu Muzycznego im. Fryderyka Chopina w Warszawie oraz innym organistom koncertującym w Sanktuarium. W 2012 roku Parafia wystąpiła z wnioskiem uregulowanie formalno-prawne statusu instrumentu. Po dwóch latach procedury Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego, które jest organem decyzyjnym przedłużyło umowę użyczenia instrumentu na następne 10 lat - do 2024 roku

8.DOLNY KOŚCIÓŁ.

1)Kaplica eucharystyczna, w której od 2004 roku trwa całodzienna adoracja Najświętszego Sakramentu, a także odprawiane są Msze Święte w dni powszednie w Godzinie Miłosierdzia. Kaplica służy również jako miejsce celebry w okresie zimowym. W centralnym miejscu absydy, przy tabernakulum znajduje się krzyż misyjny, poświęcony w czasie misji parafialnych 28 września 2007 roku. Przed prezbiterium na filarach umieszczone są obrazy - po prawej stronie Matki Bożej Miłosierdzia, po lewej Bł. Michała Sopoćki z jego relikwiami.

2. Kapliczki z nastawami ołtarzowymi zaprojektowanymi przez Panią Krystynę Zawadzką:

A/ Pana Jezusa Miłosiernego;

B/ Matki Bożej Królowej Pokoju, z obrazem przywiezionym pod koniec lat 80 - tych z Sanktuarium w Stoczku Warmińskim, przed którym modlił się Kard. Stefan Wyszyński.

3. KRYPTA znajduje się w dolnej kondygnacji kościoła. W latach 1988 – 2008 było to miejsce spoczynku doczesnych szczątków Ks. Michała Sopoćki. Po ich wydobyciu 11 września 2008 umieszczono je w specjalnym relikwiarzu, usytuowanym w wydzielonej kaplicy górnej świątyni, z racji beatyfikacji Sługi Bożego, gdzie odbiera cześć jako Błogosławiony. Pozostałości trumien i szat liturgicznych przechowywane są w sarkofagu odnowionej krypty.

4. Stacje Drogi Krzyżowej - wykonane z płyty; malowidła i cytaty z Dzienniczka s. Faustyny – wybrane i wykonane przez plastyków: p. Krystynę Zawadzką i p. Mirosława Kotowicza.

5. Sala Bł. Michała Sopoćki jako miejsce urządzania wystaw plastycznych oraz okolicznościowych ekspozycji poświęconych Bł. Michałowi Sopoćce lub innym tematykom związanym z życiem Sanktuarium.

6. Sala konferencyjno – wystawiennicza im. Ks. Zbigniewa Krupskiego (w trakcie przygotowania) z przeznaczeniem na konferencje, spotkania, pokazy, z zapleczem gastronomicznym.

9.OŁTARZ „PAPIESKI i BEATYFIKACYJNY”

OŁTARZ jest pomnikiem wizyty Ojca Świętego Jana Pawła II w Białymstoku 5 czerwca 1991 roku. Pierwotnie umiejscowiony był na terenie lotniska Aeroklubu Podlaskiego w Krywlanach. Niestety upływ lat, działania atmosferyczne i dewastacja przez gromadzących się tam ludzi powodowały jego stopniowe niszczenie. W tej sytuacji, w ramach przygotowań do obchodów piątej rocznicy tego doniosłego wydarzenia, decyzją Arcybiskupa Stanisława Szymeckiego Metropolity Białostockiego oraz Prezydenta Miasta Białegostoku Krzysztofa Jurgiela postanowiono przy Sanktuarium wykonać rekonstrukcję tego miejsca. Przedsięwzięcie było realizowane dzięki utworzeniu Społecznego Komitetu Budowy Ołtarza – Pomnika, który gromadził środki finansowe. Efektem tego były uroczystości rocznicowe5 czerwca 1996 roku. Od tego też czasu przy ołtarzu codziennie gromadzą się wierni na modlitwę w godzinie Apelu Jasnogórskiego.

Kiedy zapadła decyzja o lokalizacji uroczystości beatyfikacji Ks. Michała Sopoćki, Ołtarz został otoczony pięknym placem. 28 września 2008 roku w tym właśnie miejscu ok. 70 tysięcy wiernych zgromadziło się, by przeżywać wielką uroczystość beatyfikacji Ks. Michała Sopoćki. Plac beatyfikacyjny, z woli mieszkańców i uchwałą Rady Miejskiej, otrzymał nazwę „Plac Bł. Ks. Michała Sopoćki”.

10.INFORMACJE O KULCIE.

Codziennie w „Godzinie Miłosierdzia” sprawowana jest Msza Święta poprzedzona odczytywaniem intencji zanoszonych przez wiernych i pielgrzymów oraz Koronką do Bożego Miłosierdzia. Każdy 15 i 28 dzień miesiąca to wspomnienie narodzin dla nieba i beatyfikacji ks. Michała Sopoćki. W tych też dniach od Niedzieli Miłosierdzia do rocznicy beatyfikacji czciciele Miłosierdzia Bożego pielgrzymują z modlitwą na ustach Białostockimi Śladami Bł. Ks. Michała.

Centralną uroczystością w Sanktuarium jest Niedziela Miłosierdzia Bożego poprzedzona NOWENNĄ z udziałem przedstawicieli parafii oraz wspólnot archidiecezji. Liturgiczne święto Bł. Michała, Prezbitera obchodzone jest 15 lutego, natomiast 28 września uroczyście przeżywane są kolejne rocznice beatyfikacji. W każdy piątek w kaplicy przed obrazem i relikwiami Bł. Michała odprawiane jest nabożeństwo za jego wstawiennictwem. Szczególnym też przejawem kultu Miłosierdzia Bożego za wstawiennictwem Bł. Michała są coraz liczniej przybywające pielgrzymki do tego świętego miejsca oraz składane lub nadsyłane pocztą i drogą elektroniczną prośby o modlitwę, a także informacje i podziękowania za doznane łaski.

===================================================================================================================================================

KALENDARIUM DUSZPASTERSKIE SANKTUARIUM – 2023 rok

• 1. 48. rocznica śmierci Bł. Michała – 15 II; Msza Święta o godz. 15.00,
• 2. Rocznica katastrofy cystern z chlorem (34 r.): 9 III, godz. 18⁰⁰
• 3. Rekolekcje Wielkopostne: 26 III – 28 III
• 4. Nowenna przed Świętem Miłosierdzia Bożego 7 – 15 IV:
• Udział w Nowennie i Mszach Świętych przedstawicieli parafii oraz grup i stanów,
• Droga Światła (Via Lucis): 15 IV(sobota)
• 5. Niedziela Miłosierdzia Bożego: 16 IV - główna Msza Święta o godz. 15.00,
• Piesza Pielgrzymka do Sanktuarium,
• 6. Tydzień Miłosierdzia: MODLITWA parafialnych zespołów i szkolnych kół CARITAS w sanktuarium: 16-22 IV.
• 7. REKOLEKCJE KAPŁAŃSKIE: 17 – 20 IV 2023
• 8. KONGRES BŁ. MICHAŁA SOPOĆKI: 22 IV – 23 IV 2023
• 9. Pielgrzymowanie Białostockim Szlakiem Bł. Ks. Michała Sopoćki:
• a) Sanktuarium Miłosierdzia Bożego - rozpoczęcie16 kwietnia 2023, godz.15.00.
• b) Kościół pw. Św. Rocha – 22 kwietnia 2023, godz. 10.30 (przejście do Katedry).
• c) Bazylika Katedralna – 28 maja 2023 , godz. 18.00 (przejście do kaplicy przy ul. Orzeszkowej).
• d) Kościół Pomocniczy pw. Św. Józefa i Najświętszego Serca Pana Jezusa(ul. Orzeszkowej 5) – 15 czerwca 2023, godz. 18.00(przejście do kościoła św. Wojciecha).
• e) Kościół pw. Św. Wojciecha i AWSD– 28 lipca 2023, godz. 18.00 (przejście do Domu Dziecka przy ul. Słonimskiej).
• f) Kościół pw. Matki Bożej Fatimskiej – 28 sierpnia 2023, godz. 18.00(przejście do Domu,w którym mieszkał Ks. Michał przy ul. Złotej i kościoła Najświętszego Serca Pana Jezusa ).
• g) Kościół pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa – 15 września 2023, godz. 18.00(przejście do KRZYŻA i KAPLICY przy ul. Poleskiej).
• h) Kaplica Sióstr Jezusa Miłosiernego ul. Poleska –24 września 2023 godz. 16.30 (przejście do Sanktuarium Miłosierdzia Bożego).
• i) Sanktuarium Miłosierdzia Bożego – 27 września 2023 – Msza Święta o godz. 18⁰⁰ i procesja z relikwiami bł. Michała do Archikatedry Białostockiej.
• 10.Nabożeństwo 40-GODZINNE: 28-30 września
•  
• 12.Msza Święta i procesja z RELIKWIAMI bł. Michała do Archikatedry Białostockiej: 27 września godz. 18⁰⁰.
• 13.Msza Święta z okazji Święta Patrona Miasta: 28 września godz. 18⁰⁰ Archikatedra.
• 14.Wspomnienie Św. Faustyny: 5 października.
• 15.Wspomnienie Św. Jana Pawła II: 22 października.
•  
• 17.135 rocznica urodzin Bł. Michała Sopoćki: 1 listopada
• 50-LECIE umieszczenia OBRAZU JEZUSA MIŁOSIERNEGO w ARCHIKATEDRZE BIAŁOSTOCKIEJ: 16 listopada 2023
• 18.35. rocznica umieszczenia doczesnych szczątków Sł. Bożego Ks. Michała Sopoćki w krypcie Sanktuarium Miłosierdzia Bożego: 30 listopada.
• 19.Rekolekcje adwentowe: 17 – 19 grudnia.