DUCHOWOŚĆ WSPÓLNOTY KRWI CHRYSTUSA

Dlaczego Duchowa Rodzina Przenajświętszej Krwi?

Mówimy o "duchowej rodzinie", aby wskazać na to, co zewnętrzne i widoczne - na współdziałanie różnych charyzmatów.
W apostolstwie pragniemy działać jako duchowa rodzina, aby w ten sposób przyczynić się do umocnienia ducha rodzinnego w całym Kościele.
Używamy tytułu "Przenajświętszej Krwi", aby wskazać, gdzie jest źródło, z którego czerpiemy siłę do życia i działania - jest to Krew Jezusa Ukrzyżowanego.
Mówiąc krótko: Rodzinna jedność mocą Krwi Chrystusa - to nasz dar i zadanie.

Tajemnica paschalna

Przez Krew swego Krzyża Pan Jezus ukazał nam miarę miłości, która pozwala nam brać udział w tajemnicy paschalnej, a więc w śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa. W naszym życiu osobistym, wspólnotowym i apostolskim doświadczamy ochrony i mocy Boskiej Krwi Chrystusa, która w każdej nowej sytuacji prowadzi nas duchowo od straty do znalezienia i od przegranej do zwycięstwa. Każde cierpienie, każdy brak, a nawet błąd może w tajemnicy wiary prowadzić do głębokiego udziału w zbawczej mocy Krwi Zbawiciela.

Udział w dziele odkupienia

Kult Krwi Chrystusa nie tylko czyni nas gotowymi, aby wspólnie z Chrystusem zadośćuczynić za grzechy świata. Ponadto daje nam on głęboki udział sercem w cierpieniu Zbawiciela i wszystkich Jego uczniów, szczególnie męczenników. W końcu otwiera nas ono na tęsknotę Ojca Niebieskiego, który nie oszczędził swojego Jedynego, nieskończenie umiłowanego Syna, aby ratować swoje zbłąkane dzieci na świecie.

"Pokrewieństwo" z Jezusem

Czcimy Krew Chrystusa – nie tylko przez nabożeństwa, ale przede wszystkim przez szukanie i wypełnianie Woli Bożej. Przy tym jesteśmy świadomi, że jesteśmy bratem, siostrą i matką Chrystusa, jeżeli wypełniamy Wolę Bożą (Mk 3, 35). Aby należeć do „prawdziwej rodziny Jezusa” (por. Mt 12, 46-50) i być z Nim jakby „spokrewnionymi”, staramy się przede wszystkim i we wszystkim słuchać Słowa Bożego i wypełniać je (Łk 8, 21).

Modlitwa mocą Krwi Chrystusa

Nasza modlitwa indywidualna i wspólnotowa zyskuje szczególne znaczenie i moc przez Krew Chrystusa. Dlatego adorujemy codziennie „Cenę naszego zbawienia” i ofiarujemy Ją w zastępstwie i na zadośćuczynienie za grzechy świata. Nasza modlitwa ma być także wyrazem dziękczynienia i uwielbienia, w którym z zaufaniem przedstawiamy Bogu potrzeby całego świata. Przez naszą modlitwę oddajemy się ciągle na nowo Panu Bogu, umacniamy i odnawiamy naszą wspólnotę oraz wspieramy misję całego Kościoła.

Jedność we Krwi Chrystusa

Życie wspólnotowe pozwala nam brać udział w tajemnicy paschalnej. Pragniemy przyjąć w trudnościach i ciężarach tego życia Krew Chrystusa, obecną w każdym cierpieniu, aby doświadczyć także pomiędzy nami Chrystusa Zmartwychwstałego, który obiecał, że będzie obecny wszędzie tam, gdzie „dwaj albo trzej” zebrani są w Imię Jego (por. Mt 18, 20).

Apostolstwo Krwi Chrystusa

Chcemy coraz bardziej świadomie żyć według duchowości Krwi Chrystusa i szerzyć ją w Kościele. Przy tym angażujemy się w służbie pojednania, uzdrowienia i uwolnienia (por. 2 Kor 5, 11-21; Łk 9, 1-6; Ef 6, 10-20), także przez modlitwę wstawienniczą.

Wspólnota Krwi Chrystusa Archidiecezji Białostockiej skupia osoby z kilkunastu grup parafialnych. Miejscem spotkań formacyjnych jest Sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Białymstoku.

Animatorzy diecezjalni: Elżbieta Dzienis; pomoc - Ewa Rygorczuk; współpraca ds. spotkań formacyjnych w Sanktuarium – Lucyna Snarska; opiekun duchowy – ks. Andrzej Kozakiewicz.

Terminy spotkań: III Niedziele miesiąca - godz. 15.00: Koronka, Msza Święta, rozważanie i różaniec do Najdroższej Krwi Chrystusa; I soboty godz. 10.00 – spotkanie animatorów; Msze Święte wspólnotowe o godz. 15.00 w Sanktuarium – 16 maja, 19 września, 18 października i 21 listopada 2015.

Święty Kasper del Bufalo (1786-1837)

Jako dziecko, za wstawiennictwem św. Franciszka Ksawerego, zaznał uznanego za cudowne uzdrowienia z grożącej ślepotą nieuleczalnej choroby oczu.

Mając 12 lat rozpoczął studia w Collegio Romano w Rzymie i tam w 1808 r. ukończył teologię.

Wcześniej jeszcze poznano jego zdolności katechetyczne. Na tyle, że zaczęto go nazywać „małym apostołem Rzymu”, a gdy miał 19 lat mianowano go prezydentem nowo założonej szkoły katechetycznej Santa Maria del Pianto. W 1806 r. został z kolei kierownikiem hospicjum Santa Galla.

W 1808 r. przyjmuje święcenia kapłańskie.

Zdążył jeszcze założyć, wraz z przyjaciółmi, oratorium św. Marii w Vincis, oraz ustalić, wraz z ks. Albertinim, reguły późniejszego Zgromadzenia Misjonarzy i „Podstawowe Artykuły” dla zgromadzenia sióstr, gdy w 1809 r. Rzym zostaje zajęty przez wojska napoleońskie. Państwo papieskie zostaje zlikwidowane, papież Pius VII deportowany do Savony, a księża są przymuszani do złożenia przysięgi lojalności Napoleonowi. Kasper, pozostając wierny zakazowi papieża, odmawia (sławę uzyskało zdanie „Non posso, non debbo, non voglio” – „Nie mogę, nie wolno mi, nie zrobię tego” wypowiedziane przed urzędnikiem napoleońskim) i zostaje zesłany do Piacenza i Bolonii.

W 1811 r., gdy ponownie odmawia, zostaje osadzony w więzieniu San Giovanni in Monte w Bolonii, a potem w fortecy w Imoli. Gdy odmawia po raz trzeci przeniesiony jest do Lugo, a następnie, po czwartej odmowie, zesłany na Korsykę.

W 1814 r., gdy reżim napoleoński upadł we Włoszech, był wolny i wrócił do Rzymu. I natychmiast w zniszczonym mieście, gdzie grasowało bezprawie i bandytyzm, mieście przez pięć lat prawie pozbawionym Mszy św. i Eucharystii, rozpoczął misje ludowe, szerzące kult Najświętszej Krwi Chrystusa, określone jako „wielkie duchowe trzęsienia ziemi”.

Z myślą o rozszerzeniu tej formy duszpasterskiego oddziaływania założył, z pomocą swego ojca duchowego bpa Franciszka Albertiniego, Zgromadzenie Misjonarzy Krwi Chrystusa dla kapłanów świeckich. Specjalnym patronem został św. Franciszek Ksawery. W tym samym roku Pius VII zaakceptował nazwę i udzielił błogosławieństwa powstającemu Zgromadzeniu.

Bulla beatyfikacyjna tak opisywała ten okres: „przez Umbrię, Aemilię, Piceno, Toskanię, Kampanię, i Samnium – czyli prowincję środkowych Włoch, wędrował wygłaszając kazania misyjne”… Niekiedy wygłaszał je 5 razy dziennie…Współcześni mówili o nim „Święty”, „Apostoł Rzymu”, „Młot włoskiej masonerii”…

W 1821 r. Pius VII wysłał Kaspera w okolice Neapolu z misją służby na południu kraju, również opanowanym przez bandytyzm i bezprawie. Kasper założył tam dalsze misje (Sermoneta, Terracina, Sonnino, Velletri, Frosignone, Vallecorsa, Benevento, Rimini).

Jego aktywność sprawiła, iż zagrożeni w swym interesach notable, czerpiący z bezprawia krociowe zyski, oskarżyli go przez Stolicą Świętą. Na próżno – Leon XII miał rzec „del Bufallo to anioł”. Spróbowano zatem z innej strony. W 1826 r. Kasper otrzymał nominację na biskupa i internuncjusza w Brazylii. Odmówił, ale pozostał w Rzymie, oddalony od swego zgromadzenia, pracując w Konkregacji Rozkrzewienia Wiary. Po ośmiu miesiącach Leon XII pozwolił mu wrócić do pracy misyjnej…

Wrócił do Giano, do swojej kongregacji, gdzie spędził ostatnie 10 lat życia. W międzyczasie powstawały nowe domy zakonne (Nepi, Macerata Feltria, wyspy jońskie, Cesena, Pennabili).

W 1834 r. Kasper, z pomocą św. Marii De Mattias, zainicjował Instytut Sióstr Adoracji Najświętszej Krwi…

Zmarł posługując cierpiącym i umierającym na ulicach Rzymu podczas epidemii cholery w 1837 r.Pochowany został w kościele św. Pawła w Albano.Beatyfikował go w 1904 r. Pius X. a kanonizował Pius XII (1954 r.).Dziś jego relikwie przechowywane są w kościele Santa Maria w Trivio, w Rzymie.

W 1999 r. abp Stanisław Nowak ustanowił w Częstochowie sanktuarium Krwi Chrystusa, dzieło Misjonarzy Krwi Chrystusa. Tworzy je zespół obiektów, wśród których znajduje się Dom Misyjny św. Wawrzyńca oraz Kaplica Matki i Królowej Przenajdroższej Krwi. W Domu Misyjnym przechowuje się relikwię Przenajdroższej Krwi - bezcenny dar Sióstr Przenajdroższej Krwi Chrystusa z Schellenbergu w Lichtensteinie. Jest to drobina ziemi z Golgoty nasiąknięta Krwią Chrystusa (główne relikwie Krwi Chrystusa przechowuje bazylika św. Andrzeja Apostoła w Mantui)…